Pangandaran / Yogyakarta

02-11-2005

De wekker gaat, het is vier uur snachts. We hebben via het hotel een taxibusje geregeld die ons naar Bandung zal brengen, alwaar wij met de bus verder zullen gaan richting Pangandaran. Het is nog donker, maar buiten is alles al in volle gang. Alle kraampjes staan al uitgestald en er staat al een file voor de deur van alle taxi's en becaks. Het leven begint hier erg vroeg. Om 04.30 uur zitten wij aan het ontbijt. We hebben nog
niet veel trek, maar proberen toch wat te eten voor de lange rit. De taxi komt om 05.15 uur. We waren al bang dat de taxi niet zou komen opdagen, hij zou immers om 05.00 uur komen. Het zou maar zo zijn dat we voor niets om 04.00 uur opgestaan waren. Maar gelukkig hij kwam. Het was een klein wit taxibusje
met een volkomen gestoorde chauffeur. We hadden al heet wat chauffeurs meegemaakt, maar deze brak alle records. Het was enorm druk op de weg in verband met Hari Raya Idul Fitri (het feest na ramadan, een soort kerstmis voor de mensen hier). In deze periode reizen alle Indonesiers naar hun geboorteplaats dus een enorme chaos op de weg.Het is hier overigens normaal om een rotonde zowel links als rechtsom te nemen. De weg naar Bandung was grotendeels slingerweg door de bergen met schitterende uitzichten over theeplantages en later rijstvelden. Tussen de dubbel inhalende auto's en busjes
krioelt het ook nog van de duizenden brommers. Soms wel met vier personen erop! Na vier uur kwamen we aan in Bandung. Na eerst de andere passagiers te hebben gedropt stopt het busje 50 meter van het busstation. Door de enorme drukte kon hij niet verder. De taxichauffeur begeleidde ons lopend naar het
busstation waar zo'n 50 bussen stonden om te vertrekken. Toen we bij de juiste bus aankwamen bleek dat deze al vol was. En
om nou een uur of vier te gaan staan..... Toen de chauffeur zag dat we twijfelde ging hij naar binnen en werd er wat ruimte voor ons gemaakt. De reis van Bandung naar Pangdandaran was net zo chaotisch als de vorige. Pangandaran is de kustplaats voor de Indonesiers, helemaal met feestdagen!
Dus... enorme files! De rit van vier uur bleek toen in eens 7,5 uur te worden. Maar om 17.00 uur waren we dan toch nog aangekomen. De nood was hoog, want we hadden sinds 05.00 uur in de morgen niet meer getoileteerd, dus snel met de becak naar een hotel. Het eerste hotel waar we aankwamen stond ook in de liar planet (zo wordt de lonely planet hier genoemd). Een heel grappig uitziend hotel met een mooie tuin met vijvertjes, grote bomen en daartussen bungalows. Heel leuk om te zien. De prijs was vrij hoog in verband met Idul Fitri. Alle hotels zouden vol zijn. Na het eens geworden te zijn over de hoge prijs kwamen wij erachter dat er geen handdoeken,
lakens en toiletpapier aanwezig waren in de hotelkamer. Tevens was het tussendeurtje naar de kamer van de buren een half open deur waar het glas niet meer in zat. Dus toch nog maar even naar de balie. Geen probleem zei de man en gaf ons twee minuten later nog vochtig aanvoelende handdoeken. lakens hadden ze niet meer. "take it or leave it, it is your choice" , was zijn antwoord. Toch wat geirriteerd gingen wij op zoek naar wat eten. We liepen het hotel uit en checkte bij het
naastgelegen hotel toch nog even of zij misschien een kamer hadden. Het zag er wel iets duurder uit, maar je weet maar
nooit. Er kwam meteen een klein Indonesisch vrouwtje op ons aflopen. "you need room?" De kamer bleek bijna de helft goedkoper te zijn en had ook nog eens airco en swimming pool.
Na twee seconden getwijfeld te hebben besloten wij te wisselen van hotel. Bij het eerste hotel deed de hoteleigenaar nog wel
moeilijk toen wij de kamer toch niet wilden. Maar wij waren een stuk happier om in het andere hotel te slapen. Nu eerst wat eten. Omdat Marjolein last van haar maag had vroegen we aan een becak ons naar een restaurant te brengen met European
food. We belandden bij Relax cafe, een door Zwitser vrouwtje gerund restaurant. Tijdens onze kip met patat kwamen wij erachter dat de mensen naast ons ook nederlanders waren en
raakte aan de praat (het bleken ook KLM'ers te zijn die IPB vlogen). Ook zij hadden net als ons in dat eerste hotel gezeten waar wij weggaan waren, en ook zij waren daar
weggegaan! Zij vertelden ons dat zij voor de volgende dag een jungle tour hadden geboekt. Aangezien wij dit ook nog wilden gaan doen stelden zij voor dat wij met hun meegingen. De gids was immers toch al geregeld. We hadden afgesproken om de volgende morgen om 10.10 voor hun hotel te wachten om samen naar de gids te gaan. Na het eten terug naar het hotel om een verfrissende duik te nemen en een koude douche, warm water was er niet.

03-11-2005

Om 09.00 uur zaten wij aan het ontbijt, MET .... Karaoke! Het
hotel zat tjokvol indonesiers die het heerlijk vinden om van sochtends vroeg tot savonds laat te karaoken. vooral de Indonesische kinderen voor kinderen was populair. Het waren voornamelijk de volwassenen die deze liedjes zongen, niet de kinderen!

10.10 uur gingen wij samen met de andere KLM'ers in becak naar het travel bureautje waar we met de gids hadden afgesproken. Om 10.30 uur gingen we met gids Dindin en zijn collega richting het natuurreservaat.Het begon met een grot waarin wij een stekelvarken en honderden vleermuizen hadden gezien. Aan de andere kant van de grot werden we verwelkomd door hele brutale apen. Ze aten pinda's uit ons hand. Duidelijk gewend aan de mens. Hier verlieten we het pad en begon onze tocht dwars door de jungle. We hebben van alles gezien: teakbomen, struiken met besjes tegen diaree en blaadjes tegen verstopping (dus meteen de besjes geprobeerd), kruiden voor de eetlust, enorme duizendpoten, een minikrabbetje met rode scharen met als topper een enorme groep vliegende honden. Toen we deze ontdekten vloog de hele groep er van door. Een geweldig geluid! Een paar uur later kwamen we bij een waterval zoals je die alleen in films ziet. Midden in de rimboe. Nog een uurtje verder lopen kwamen we uit boven op een andere waterval die zich van +/- 20 meter in zee stortte. Wat een uitzicht! We waren inmiddels al vier uur onderweg en behoorlijk vermoeid geraakt. Van onder tot boven nat bezweet en het water was ook op. We moesten nog een uurtje wandelen waarvan we de eerste 'indonesische' tien minuten stijl omhoog moesten klimmen! Pfff.... Na nog wat apen en prachtig uitzicht over Pangandaran te hebben gezien eindigde de tour op het strand. We hadden geen fut meer om naar het hotel te lopen, dus namen we de becak. Na een verkoelende duik in het zwembad en een heerlijke voetmassage waren we weer fit genoeg om naar een restaurantje te zoeken (te voet). Marjolein moest even wennen aan het feit dat het hoofd van de grilled fish die zij besteld had er nog aan zat Jeroen had, hoe kan het ook anders, sateh besteld. We besloten om de volgende dag lekker te relaxen aan het strand.

04-11-2005

Lekker uitgeslapen tot 09.00 uur, een karaoke ontbijtje en op zoek naar een travel agent om vervoer naar Yogyakarta te regelen voor de volgende dag.
We kwamen er al snel achter dat naar het strand gaan hier iets heel anders is dan naar het strand gaan bij ons. Het wemelde daar van de volledig geklede mannen en vrouwen. Geen badkleding, maar gewoon met broeken en t-shirts aan, het water in! Zonnebaden was er ook niet bij. Onder of in de auto verkoeling zoeken kon wel. Als Marjolein zich hier in haar 'sexy' bikini zou vertonen zouden we nog meer een bezienswaardigheid zijn dan dat we nu al waren. Omdat we hier niet zoveel zin in hadden besloten we lekker te gaan relaxen aan het zwembad bij het hotel.

05-11-2005

07.00 uur een karaoke ontbijt en om 08.00 uur kwam het taxibusje die ons naar de boot zou brengen waarmee wij over een brede rivier richting Cilacap zouden gaan. De boottocht duurde vier uur. Onderweg kwamen wij langs prachtige natuur en alleen per boot bereikbare dorpjes en het oerlelijke shell complex waar de Indonesiers wel blij mee zijn. In Cilacap nog een uurtje op het taxibusje gewacht die ons verder naar Yogyagarta zou brengen.Tijdens deze reis werden wij vergezeld door een rasechte groningse amsterdammer die na wat geschreven te hebben met een Indonesisch meisje de vraag bij haar neer had gelegd: wat wil je nou eigenlijk? "ach, het was toch een leuk meissie" dus na verteld te hebben wat hij van haar verwachtte besloot hij met haar te trouwen. Hij moest er wel moslim voor worden, maar over zijn niet besneden piemel had hij toch wel een beetje gelogen tegen de hoge moskee ambtenaar.
Ook tijdens deze rit was het weer erg druk. We zouden eigenlijk om 17.00 uur in Yogya aankomen, maar dit werd dus 19.30 uur..Ook hier zouden de hotels allemaal volzitten in verband met Idul Fitri. in de straat waar wij gedropt werden waren inderdaad alle hotels full. Maar een aardig indonesisch mannetje wist nog wel een goedkope losmen (een simpel hotelletje). Het was een heel simpel kamertje met een douche waar amper water uitkwam en een toiletpot zonder stortbak, maar met emmer om je boodschap(je) mee weg te spoelen. Het was inmiddels 21.00 uur dus we gingen op zoek naar eten. Omdat het zo ontzettend druk op straat was besloten we wat te eten in het smalle straatje vlakbij ons hotelletje.Na het eten gingen wij slapen. Helaas om 03.00 uur werden we weer gewekt door de kermende mafkezen in de moskee... en een haan!!

06-11-2005

We hadden van de groningse amsterdammer gehoord dat op zondag ochtend om 09.00 uur een speciale dansvoorstelling gegeven zou worden in Sultans Palace. Omdat we dit wel wilden zien gingen wij om 08.30 uur op zoek naar het paleis. Volgens het plattegrondje was dit op loopafstand. Het paleis hadden wij al snel gevonden, alleen moesten wij aan de achterkant zijn. Een aardige Indonesische man liep wel even met ons mee. Het bleek toch een iets langere wandeling dan wij hadden verwacht. Uiteindelijk kwamen wij bij een ingang waar wij een ticket moesten kopen. Wij vroegen nog "is this where the dancers are?". Yes yes sir. Niet dus! We waren gedropt bij het water palace van de sultan. Een niet interessante attractie waar blijkbaar veel commissie betaald werd. Iedere becak of andere indonees wilde ons ernaar toe brengen.Zelfs gratis.Na deze suffe attractie binnen 10 minuten te hebben bekeken gingen we toch maar weer op zoek naar de achterkant van Sultans palace voor de dancers. Na weer een flinke wandeling hadden we het gevonden en hadden we niet naar de vervelende indonesiers geluisterd die ons weer richting het suffe palace wilden begeleiden. Eenmaal aangekomen bij de juiste ingang bleek: DEZE WEEK GEEN DANSERS IVM IDUL FITRI!!!! Dat hebben wij weer! Dan maar even een ontbijtje nemen, want dat zat niet bij het hotel in. Het werd een pannekoek met verse ananas.Daarna wat informatie opgevraagd bij wat verschillende travel agents voor het vervolg van onze reis. We willen morgen naar Borobudur en prambanan en overmorgen naar de bromo vulkaan waarna we gedropt worden op bali.. We zitten nu de site bij tw werken en te webcammen/msn-en met beide ouders.

To be continued..